Twee werelden

Vrijdagavond 12 juni 2020 begon het heel hard te gieten en ook te donderen en te bliksemen.
Eerst besteedde ik er niet zoveel aandacht aan. Was een TV-serie van Silent Witness aan het bekijken. Op een bepaald moment won mijn nieuwsgierigheid het van mijn aandacht voor de politieserie. Ik zag regelmatig een bliksemschicht door de lucht schieten.

Ik woon op 15 hoog in het Cenakel en daarom was het ook een zeer bijzonder gezicht. Snel mijn camera gepakt. Ik keek door de lens en ook door mijn raam naar het onweer. Gelijk zag ik de spiegeling van mijn huiskamer in de ruit. Ja en dan een bliksemflits erbij zou de kers op de taart zijn. Zo’n bliksemschicht kondigt zich helaas niet op tijd aan. Hij is er plots en dan ook nog zeer zeer kort. Dus ik moest er echt klaar voor zitten. Normaal pak je een statief en kun je met een afstandsbediening een zeer goede foto maken. Maar omdat mijn statief niet meer goed te gebruiken was moest ik het uit de hand doen. En dan moest je natuurlijk steeds in de aanslag liggen om op tijd die foto te maken. Soms moest ik wel minuten wachten voordat hij weer door de lucht schoot. Kreeg er een lamme arm van. Juist toen ik na een kwartier het opgegeven had schoot hij weer door de lucht.
Gefrustreerd heb ik het opgegeven. Wel had ik een mooie spiegeling.

Een dag later begon het om een uur of elf in de avond weer te bliksemen. En toeval of niet… weer tijdens een aflevering van Silent Witness. Maar nu wilde ik hem toch op de gevoelige plaat vastleggen. Weer in de aanslag en weer een lamme arm. Na een aantal keren mis geschoten te hebben kwam ik er toch beter in en was op een paar momenten toch alert genoeg. Met als resultaat deze foto.

Ik noem hem TWEE WERELDEN, eentje binnen en de ander buiten. MET mijn bliksem. Toch succes.

Hieruit blijkt dat fotografie een kwestie is van zien (kijken) en van heel veel geduld. Maar als je dat geduld kunt opbrengen is de beloning soms heel groot.

Piet Kuijten