Mattia

December 2020 was ik in de gelegenheid om een trio te fotograferen in het Paradox. Ze wilden als duo, trio en als solist op de foto.

Omdat ik een concertfotograaf ben was de flits voor mij een uitdaging. Gelukkig waren er mensen bij van Paradox. Zij regelden het licht en zo kon ik toch werken met bestaand licht zoals ik gewend was bij muziekoptredens. Ook zonder flits dus. Gelijk was ik in mijn element. Flits is voor mij een onbekend terrein.

Na een aantal foto’s genomen te hebben van Mattia Matranga terwijl hij poseerde, vroeg ik hem om gewoon te spelen. Op dat moment was ik al dicht “in het instrument gekropen”. Lag op mijn rug op de grond en keek haast over de snaren naar Mattia. Lag dus bijna onder zijn instrument. Dat is een positie van waaruit je tijdens een concert nooit de gelegenheid hebt om een foto te maken. Daarom zijn photoshoots zo fijn. Dan heb je veel meer vrijheden.

De snaren heb ik als een diagonaal gebruikt op de foto. In de bovenste driehoek is Mattia aan het spelen. De stand van zijn handen is ook van belang. En ook natuurlijk ook het feit dat hij naar zijn handen kijkt. Heb ook foto’s gemaakt terwijl in deze stand naar de camera kijkt. Dan wordt het meteen een heel andere foto. En ik wilde juist het contact tussen de muzikant en zijn instrument vast leggen. Daarom gekozen voor deze pose.

In de onderste driehoek zie je juist nog de vorm van de klankkast.

Ook een belangrijke keuze die je moet maken is de keuze van de lens. Welke brandpuntsafstand? Hier heb ik gekozen voor een 60 mm lens. Omdat ik zo dicht mogelijk “in het instrument wilde kruipen” is een kleiner brandpuntsafstand meer geschikt dan een telelens.

Verder moet je goed nadenken over de opening van de lens. Vaak kies ik voor een zo groot mogelijke opening. Hierdoor wordt de scherptediepte kleiner. Dan moet je vooral op het oog scherpstellen. Als het oog dan alleen scherp is, is het goed. Omdat ik juist de connectie van zijn oog met zijn hand wilde vastleggen werd ook de hand (linker) belangrijk en koos ik voor een grotere scherptediepte en dus voor een kleinere opening (f5). Hierdoor werd de sluitertijd, in combinatie met een hoge ISO-waarde van 3200, 1/50^ste seconde. Best nog aan de lange kant maar het gaat.

Verder nog wat details, zoals de stropdas en het giletje.

Er zijn mensen die deze foto graag in kleur zouden willen zien. Terwijl er ook een grote groep is die juist zwartwit prefereert.

En weer zijn het dan twee verschillende foto’s. Ik wilde juist die connectie van muzikant met zijn instrument laten zien en dat is sterker aanwezig in zwartwit.

In kleur wordt ineens ook de klankkast in de onderste driehoek ook belangrijk en dat gaat ten koste van hetgeen ik wilde laten zien.

Daarom moet de fotograaf altijd eerst bedenken wat hij of zij wil laten zien. Afhankelijk daarvan maak je de keuze tussen kleur of zwartwit.
En mijn keuze in deze situatie viel op zwartwit.

Piet Kuijten.